Yes wcale nie znaczy Yes... - niestety.

Wiele osób zamieszkałych w Wielkiej Brytanii twierdziło, że jestem przewrażliwiona. Że stosuję polskie normy etyczne w stosunku do Anglików, którzy przecież są zupełnie inni.

Nie chcę specjalnie kalać swojego gniazda, ale... tak: są inni.

Dopóki nie pracują z Polakami.

A było to tak:

Dostałam pracę w Windermere w niewielkim rodzinnym hoteliku. Jackie, bo tak nazywa sie właścicielka, potwierdziła mi warunki pracy i zapowiedziała, że będę pracować w międzynarodowym środowisku - bo jest dziewczyna z Włoch, z Bułgarii (bodaj), polski szef kuchni oraz menadżerka, która właśnie odeszła do Londynu (do lepszej pracy- co naturalnym jest). Póki co Marta (menadżerka) jeszcze mieszka, więc termin rozpoczęcia pracy będzie w kwietniu - dokładną datę ustalimy, jak już przyjadę do Anglii (wiedziała, że jadę do Kent na tydzień z hakiem).

Przyjechałam do Anglii.

Ustaliłyśmy datę 14 kwietnia.

Po kilku dniach dostałam info, że mogę przyjechać wcześniej, tylko żebym określiła kiedy.

Zadzwoniłam.

Przez tydzień nie mogłam się dodzwonić, w końcu odebrała osobiście Jackie.

- No wiesz, Kasiu, wiem, że Ci potwierdziłam, ale teraz się pozmieniało. Bo Marta jak wyjeżdżała, powiedziała, że może wróci. I teraz czekam na jej decyzję.

Wmurowało mnie.

Jechałam do Anglii z przeświadczeniem, że to ja jestem przewrażliwiona. Że oni jednak gęby z cholewy nie robią. Szczególnie w małych, rodzinnych hotelikach. Byłam przekonana że YES znaczy YES. No, ale się pomyliłam.

W bardzo kulturalnych słowach (być może dlatego, że nie znam zbyt wielu przekleństw angielskich - z wyjątkiem wieloznaczącego -FUCK) powiedziałam, ze w takim razie czekam na jej decyzję, ale równolegle szukam pracy innej. Żeby wiedziała, że za jakiś czas moja kandydatura może być już nieaktualna.

Nie liczę na to zbytnio - przyznaję.

Zostałam na lodzie.